Nas inscricións funerarias temperás, os mortos rogaban ao paseante: “préstame a túa voz”, para revivir e anunciar quen xacía no sepulcro.» Cóntao Irene Vallejo no seu libro O infinito nun xunco. Préstame a túa voz é o resultado dese diálogo entre os mortos e os vivos, entre as distintas voces que somos, entre a nai e a filla que agora é á súa vez a nai e que segue cantando as cancións das súas avoas.
Neste libro de poemas Lola Mascarell regresa aos lugares de sempre (a casa, a montaña, o bosque, a natureza, a infancia) cunha mirada nova: a mirada de quen viu o seu corpo modificarse ao compás da transformación do mundo. Retoma así o pulso dos poemas recolleitos nun vaso de auga: a procura da claridade expresiva para dar conta da sinxeleza do mundo. Un mundo plácido, onde todo está unido, onde as cousas suceden na súa cotiandade máis espida, onde o amor doméstico, a mirada serena e a aceptación do paso do tempo entrelázanse. Tamén a reflexión poética: buscar a poesía que hai en calquera parte por se logra a súa luz atenuar as sombras dos tempos difíciles.