000			01634nam a2200205 i 4500
997	0	0	_e2
007			ta
008			240604s2024 sp ||||e |||| 00| 0|spa d
017			_aB 333-2024
020			_a9788411074018
080			_a821.111-1"21"
100	1		_aMascarell, Lola _d(1979-) _9284622
245	1	0	_aPréstame tu voz _c/ Lola Mascarell
250			_a1ª
260			_aBarcelona _b: Tusquets Editores _c, 2024
300			_a96 p. _c; 20 cm
490	1		_a(Nuevos Textos Sagrados)
490	1		_a(Marginales)
520	3		_aNas inscricións funerarias temperás, os mortos rogaban ao paseante: “préstame a túa voz”, para revivir e anunciar quen xacía no sepulcro.» Cóntao Irene Vallejo no seu libro O infinito nun xunco. Préstame a túa voz é o resultado dese diálogo entre os mortos e os vivos, entre as distintas voces que somos, entre a nai e a filla que agora é á súa vez a nai e que segue cantando as cancións das súas avoas. Neste libro de poemas Lola Mascarell regresa aos lugares de sempre (a casa, a montaña, o bosque, a natureza, a infancia) cunha mirada nova: a mirada de quen viu o seu corpo modificarse ao compás da transformación do mundo. Retoma así o pulso dos poemas recolleitos nun vaso de auga: a procura da claridade expresiva para dar conta da sinxeleza do mundo. Un mundo plácido, onde todo está unido, onde as cousas suceden na súa cotiandade máis espida, onde o amor doméstico, a mirada serena e a aceptación do paso do tempo entrelázanse. Tamén a reflexión poética: buscar a poesía que hai en calquera parte por se logra a súa luz atenuar as sombras dos tempos difíciles.